Interview met Wim Helderman (80): "Stapje voor stapje weer mens worden".

Hoe begon uw revalidatieproces?
“In januari werd ik opgenomen op de intensive care na een operatie met complicaties. Ik lag elf dagen in coma. Daarna bleef ik nog maanden op de IC, erg verzwakt. Ik kon niet meer slikken, niet lopen, en mijn smaak was weg. Naar huis gaan was geen optie.”

 Wat gebeurde er daarna?
“Ik kwam terecht bij de revalidatieafdeling van Charim. Daar begon mijn herstel. Een heel team van behandelaren hielp mij stap voor stap. Fysiotherapie zorgde ervoor dat mijn spieren weer sterker werden. Logopedie hielp mij om opnieuw te leren slikken. En de diëtist werkte met mij aan de afbouw van de sondevoeding en het terugkrijgen van mijn smaak.”

 Hoe ging dat, opnieuw leren eten en bewegen?
“Het was zwaar. “Ik kon niet lopen, niet slikken, niet praten. Alles moest opnieuw. Ik had vier maanden in bed gelegen. Mijn spieren waren weg, ik had geen smaak meer, en praten ging nauwelijks. Maar ik voelde me gesteund door het team. Ze bleven positief en gaven me vertrouwen. Mijn partner hielp ook veel. Als de behandelaren er niet waren, oefende zij met mij. Bijvoorbeeld met eten.”

 Was er een moment waarop u dacht: nu gaat het beter?
“Ja, op een gegeven moment ging de knop om. Ik kreeg meer energie en merkte dat ik vooruitging. Vanaf dat moment ging het herstel sneller.”

 Hoe begon uw herstel?
“Met hele kleine stapjes. De logopedist en diëtist hebben me geholpen met slikken en eten. Eerst met een balletje onder mijn kin, om mijn keelspieren te trainen. Daarna slokjes water, dan soep zonder stukjes. Nu kan ik weer normaal eten én proeven.”

 En het praten?
“Dat was in het begin heel moeilijk. Ik was bijna onverstaanbaar. Maar nu kan ik weer goed praten. Dat is fijn, want ik hou van grapjes maken.”

 Kunt u ook weer lopen?
“Met een rollator. Ze hebben een behandelplan gemaakt. Het doel is dat ik straks thuis weer mobiel ben. Het lopen gaat nog niet helemaal goed, maar daar werken we verder aan.”

Wat heeft u geholpen in dit proces?
“De inzet van het hele team, inclusief die van mijn vrouw. Logopedisten, fysiotherapeuten, artsen – iedereen stond om me heen. En mijn eigen wil om weer naar huis te gaan. Zonder inspanning geen ontspanning, zeg ik altijd.”

 Was het zwaar?
“Ja, vooral in het begin. Alles deed pijn. Maar ik kreeg goede begeleiding. En mijn vrouw was er elke dag. Ze hielp ook met oefenen en leren eten en slikken.”

 Hoe kijkt u terug op uw verblijf hier?
“Met veel dankbaarheid. Ik ben serieus genomen, niet betutteld. Dat past bij mij. En ik heb veel bezoek gehad, bijna elke dag. Dat was een belangrijke reden dat ik graag naar deze revalidatie wilde komen. Het is vlak bij mijn huis en mijn familie en vrienden konden daardoor makkelijk bij mij op bezoek komen. Dat gaf me energie.”

 En nu?
“Eind juli kan ik eindelijk naar huis. De fysiotherapie gaat nog door, maar dat kan nu met mijn eigen fysiotherapeut. Ik ben trots op hoe ver ik ben gekomen.”

 Wat is uw boodschap aan anderen?
“Geef niet op. Ook als je helemaal opnieuw moet beginnen. Met inzet, hulp en een beetje humor kom je ver.”

Wat zeggen de behandelaren over uw herstel?
Logopedisten Nancy en Neeske, die heel nauw betrokken zijn geweest bij de revalidatie van Wim – het opnieuw leren slikken en praten - zijn erg blij, dat ze hem nu kunnen uitzwaaien: “Het is prachtig om te zien wat Wim heeft bereikt. Zijn herstel geeft ons veel motivatie. Het laat zien dat je met hele kleine stapjes en een goede samenwerking heel ver kunt komen. We blijven altijd kijken naar wat wél mogelijk is.”